Ин аст он чизе ки ёвари шахсӣ барои он аст, ки ҳамеша дар он ҷо бошад, вақте ки сардор мехоҳад, ки вай бошад. Ва он чизеро, ки ӯ талаб мекунад, иҷро кунад. Ин мард хост, ки шиддатро рафъ кунад — ёрдамчй дар наздаш буд, бе дудилагй ва аз вай истифода бурд. Ба кавли фарьёду охи у хулоса мебарорад — ин кор ба у маъкул аст!
Хуб, вақте ки малламуй хари худро дар назди бинии тренер печонад, аксуламали ӯро пешгӯӣ кардан мумкин аст. Даҳони вайро ба қаламфури ӯ кашед ва тӯбҳояшро рост ба забонаш холӣ кунед, ин анҷоми хуби машқ аст.