Дар ибтидои навор духтараки хурдакаки пинтӣ чунон бачаги ва бадкор ба назар мерасад, ки дарҳол хоҳиши шаҳвонии ӯро бедор мекунад. Яке мехоҳад, ки бигирад ва инчунин ба ин бача маъқул аст, ки бо забонаш камарашро кӯфта, сӯрохиро бичашад. Ман мефаҳмам ва дастгирӣ бача, ки пурра вай бо кончаҳои пур. Ман эътироф мекунам, ки ман ин корро карда наметавонистам, гарчанде ки хоҳиш хеле зиёд буд ва аст!
Як брюнеткаи зебо муддати тӯлонӣ дар як бача чашм дошт. Барои дилхушӣ кардани ӯ, вай мисли як зан либос мепӯшид. Ва ҷасади ӯ дер наомад. Ҳама сӯрохиҳои вай аллакай бо ангуштҳо ва забонҳо гарм карда шуда буданд, сӯрохиҳои тар барои истифода омодаанд. Ва он фаъол буд. Оё вай аз ин хурсанд буд? Албатта, ин аз шавқу ҳавасе маълум буд, ки вай бо он ҳаракат мекард. Аккорди ниҳоӣ... ва конча аз рӯи ӯ ба синааш чакид. Э, ман ҳам ба ӯ чанд нӯги дигар медодам!